Terugblik en totaalbeeld

Het waren twee zeer intensieve weken - het congres is een bonte drukte, de partijen vergden veel aandacht en energie, en het verblijf in een drukke stad doet ook wat met een mens. 

Nu het allemaal voorbij is (ik schrijf dit vanaf een heerlijk rustig plekje in De Ardennen) besef je pas goed hoeveel indrukken je nog allemaal te verwerken hebt. Laten we er eens één voor één op terugkijken. 

Het congres  

Vorig jaar in Pisa kon ik alleen maar de eerste week meedoen, en dat vond ik erg jammer. 

Dit jaar had ik de mogelijkheid om het gehele congres te bezoeken en met name de eerste week kon ik ook veel activiteiten rondom de partijen meemaken. En daar heb ik dan ook met volle teugen van genoten. 

Elke dag een serueuze partij spelen - dat was de kern van het congres. Omdat ik dit jaar in een sterkere groep meedeed, had ik me al voorbereid op stevige tegenstand. En dat klopte: ik heb elke partij moeten vechten als een spreekwoordelijke leeuw en dat leverde in 3 van de 10 partijen winst op. 

Als getal gezien is dat een score die ik liever hoger had gehad, maar de partijen “klopten” allemaal: dit is wel de groep spelers waar ik op dit moment thuis hoor. 

Ik ben dan ook erg tevreden over mijn spel; er zijn maar twee partijen waar ik niet met een positief gevoel op terugkijk: de eerste dag moest ik zó wennen aan alles dat ik erg timide en volgend speelde, en de negende ronde heb ik een gewonnen partij weggegeven door een belangrijke zet over het hoofd te zien. Die heel makkelijk te zien was. Grrrr!

Maar het meest blij ben ik met het feit dat ik elke dag met heel veel plezier en aandacht heb kunnen spelen. Ik heb ook zoveel nieuwe dingen geleerd over het spel - fantastisch! 

De lezingen ‘s middags waren ook geweldig om te doen, zeker de dagelijkse “Trouble Master”. Hierin werden twee bordposities besproken (die van tevoren werden bekendgemaakt) waarin een aantal zwakheden zaten die konden worden uitgebuit. Super leuk. Als je er één had gevonden, kon je een Belgisch chocolaatje pakken. 

De organisatie was verder erg goed - dagelijkse nieuwsbrief en aankondiging van de indeling per mail, gezellige centrale ruimte, erg goede catering, alles klopte. 

Volgend jaar is het EGC in Ukraine, maar omdat wij dan andere vakantieplannen hebben, ben ik daar niet bij. Toch wel een beetje jammer...

Het gezelschap

De eerste week was ik alleen omdat Chris op Sicilië zat. Maar gelukkig waren twee van mijn beste vrienden ook naar het congres gekomen. Met Joost heb ik de nodige rustige momenten gevuld, en met Lukas elke dag zijn én mijn partij gezamenlijk nog een keer nagespeeld en besproken. Dat was erg leerzaam maar vooral erg gezellig. 

De tweede week was Chris er met Sphoek, en konden we de middagen en avonden gezellig samen doorbrengen. Heerlijk. 

En... Sphoek mocht het EGC in, dus konden we daar afspreken voor de lunch. 

Verder leer je veel nieuwe mensen kennen op zo’n congres, dus alleen of eenzaam heb ik me niet gevoeld. 

De stad

Brussel is het toonbeeld van een lelijke stad. Overal waar je iets moois ziet, zie je ook heel erg veel lelijke hoogbouw en rommelige niksigheid. Ook het grote aantal zwervers - veelal Roma-gezinnen die met zijn allen op een matras op straat slapen - is niet echt prettig om te zien. 

Brussel heeft ook erg weinig groen in het straatbeeld, zeker in het centrum. Dat maakte het voor Sphoek wel uitdagend, en ze was duidelijk niet helemaal senang gedurende de tijd dat ze daar was. 

Maar Brussel heeft ook mooie kerken, een geweldig muziekinstrumentenmuseum, en het leukste café ter wereld. Waar ik allemaal al over geschreven heb...

De B&B

Tsja, en dan nu de minder geslaagde kant van het geheel. 

Via Airbnb vonden we een B&B in Brussel Noord bij ene Fabio. 

De kamer was goed, de ligging was ok voor wat wij wilden doen in de stad, en de was-service was gratis, maar er waren twee grote problemen: 

1. 1. Fabio was niet echt nauwkeurig met het scheiden van zijn privé-leven en de belevingswereld van zijn gasten. Hierdoor kon het gebeuren dat er opeens een poedelnaakte man door de keuken en woonkamer liep (rechtvaardiging van Fabio: “he is just a sex friend”) en dat er met regelmaat geluiden vanuit zijn slaapkamer te horen waren waar je als gast helemaal niet om gevraagd hebt. 
2. 2. Hond Joe - 16 jaar, blind. terminaal onder de gezwellen én chronisch incontinent - zorgde voor een aanhoudend penetrante urinelucht in woonkamer, keuken en terras, en heeft bijna elke dag uren achter elkaar gejankt en geblaft. Een paar keer ook midden in de nacht. Sphoek werd helemaal gestresst van de aanwezigheid van dat beest, zelfs vanuit een andere kamer. Slecht eten, kwijlen, al dat stress-gedrag dat ze had toen we haar net hadden, begon ze hier ook weer te vertonen. Joe had natuurlijk allang een verlossend spuitje gehad moeten hebben, maar strompelt al lekkend en lijdend het appartement door. Niet om aan te zien en absoluut onacceptabel in een B&B waarvoor je gasten laat betalen. 

Dit alles zorgde er voor dat we vanochtend niet wisten hoe snel we deze plek konden verlaten, op naar het volgende deel van de reis: De Ardennen. Heerlijk rustig! 

Tot slot 

Het EGC avontuur als geheel is iets dat ik niet had willen missen - het was een wervelwind van indrukken en gebeurtenissen, en vooral een ode aan het Go-spel! Hopelijk kan ik een volgende editie (wanneer dat ook moge zijn) met evenveel plezier volgen...

Beste lezer, hier scheiden onze wegen. 

Tot een volgende reis!